Stel je voor: daar lig je, gewiegd in een warme omhelzing van een slaapzak, temidden van een bevroren ijsvlakte. Omringd door ongerepte sneeuwlandschappen, badend in de betoverende pastelkleuren van de middernachtzon. Een wereld waar de grens tussen droom en realiteit vervaagt. Hier heerst absolute stilte, enkel doorbroken door het fluisterende knisperen van het ijs en het zachte zuchten van de wind. Sluit je ogen niet, want dit is geen gewone droom, maar de meeslepende werkelijkheid van een avontuurlijke kampeertrip op de majestueuze Groenlandse ijskap.

---

Moet er nog ijs zijn?
Kamperen op de Groenlandse ijskap in Kangerlussuaq

---

De dansende sneeuwvlokken glijden in grillige patronen neer op het tentzeil, als een betoverend schouwspel. Ik wikkel mezelf stevig in mijn slaapzak. Slechts een klein deel van mijn voorhoofd, mijn ogen, neus en mond blijven onbedekt. Telkens wanneer ik uitadem, vormt zich een mysterieus wolkje in de lucht. Binnenin de tent is het ijzig koud, daarbuiten heerst een vrieskou die snijdt. Zomer of geen zomer, op de uitgestrekte ijskap van Groenland blijft de vorst altijd heersen. 

Bij de gedachte dat ik over een uur moet opstaan en me in de Arctische buitenlucht naar het toilet moet wagen, voel ik een rilling over mijn rug. Zonder enige beschutting zal ik daar staan, mijn billen blootgesteld aan de ijzige wind, met niets anders dan het adembenemende witte landschap om me heen. Maar zal die schoonheid op dat moment genoeg zijn om de bittere kou en de natte sneeuw te doen vergeten? Ik twijfel ten zeerste.

Maar ach, laat ik me nu geen zorgen maken. Dat komt later wel. Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren in de laatste droom van mijn eerste nacht in Camp Ice Cap, gelegen op de uitgestrekte ijsvlakte van Groenland. Mijn tent staat opgesteld veertig kilometer ten oosten van Kangerlussuaq, waar mijn avontuur op 's werelds grootste eiland gisteren begon, toen het vliegtuig uit Kopenhagen landde op wat ooit een militaire luchtmachtbasis was van het Amerikaanse leger, zowel tijdens als na de Tweede Wereldoorlog.

Via Groenland's 'langste weg' naar Camp Ice Cap

Met pak en zak werd ik in de namiddag afgezet aan de rand van de ijskap, na een reis vanuit Kangerlussuaq over Groenland's langste openbare weg, geloof het of niet, ongeveer 40 (!) kilometer lang. Onderweg werd ik meteen betoverd door de zuivere pracht van de natuur. Golvende groene landschappen strekten zich uit met kuddes muskusossen in de verte, bruine vlekken op de groene heuvels. Twee elanden doken weg tussen de rotsen toen ze ons hoorden en zagen naderen. Elke stap die we zetten, bracht ons dichter bij die imposante witte muur van de ijskap en de Reindeer Gletsjer. Tijdens de rit luisterde ik naar de muziek van Sigur Rós, de IJslandse post-rock band. Een passendere soundtrack kon ik me niet bedenken. Soms melancholisch, dan weer licht euforisch. Het versterkte mijn gevoel van versmelting met de natuur nog verder.

Kamperen op de ijskap doe je bij voorkeur nooit alleen. Tijdens deze trip bestond de groep waarmee ik reisde uit 12 personen. Voordat de bus ons moederziel alleen achterliet aan de rand van een mystieke, onbewoonde ijselijke wereld, werden kampeerspullen uitgeladen en kregen we allemaal een extra rugzak om te dragen. Het zwaardere tentmateriaal en voedsel werden op sledes geladen. Geen sledehonden hier op de ijskap, dus waren we verplicht om alles zelf te sjouwen. Touwen werden om onze middel vastgebonden om al het materiaal over het ijs voort te trekken op de sledes. Ongeveer twee kilometer verderop, naar het noordoosten, zouden we het basiskamp van Camp Ice Cap opzetten. Het was een flinke fysieke oefening om daar te komen, maar het voordeel was dat je geen kans had om het koud te krijgen tijdens het verplaatsen van al dat materiaal. Een leuke bijkomstigheid: het stimuleerde de eetlust. Straks zouden we gezellig primitief koken rond het kampvuur. Voelde ik daar mijn maag zachtjes knorren van verwachting?

Met opwinding en verwachting keek ik toe terwijl we werden uitgerust voor onze tocht over de ijskap. Crampons, met hun scherpe punten en betrouwbare grip, werden zorgvuldig om onze schoenen bevestigd. Ze vormden een verbond tussen mij en het glinsterende ijs dat voor me lag, een belofte van stabiliteit en tredzekerheid. Mijn handen omklemden de hiking poles, als verlengstukken van mijn kracht en balans, klaar om me te begeleiden door de uitgestrekte witte vlakte. Met elke stap voelde ik de verbondenheid met de natuur sterker worden, terwijl we ons voorbereidden om ons pad te betreden, vastberaden en vol ontzag voor de majestueuze ijskap die ons wachtte.

Kamperen op de witte woestijn

Na een uitputtende tocht hebben we eindelijk onze ideale kampeerplek gevonden. Een golf van opluchting gaat door de groep terwijl we onze rugzakken laten vallen en de majestueuze ijskap bewonderen. In de verte hoor ik het constante gekletter van ijsrivieren en het af en toe bulderen van ijsklompen die afbreken. Deze witte woestijn verandert voortdurend van uitzicht en elke dag is hier anders. Na een korte rustpauze krijgen we de opdracht om onze tenten op te zetten op een stabiel stuk ijs, ver weg van ijsrivieren en kloven. Met zwoegen en zweten plaatsen we de tenten met de windrichting als gids. Een half uur later bewonder ik mijn perfect opgezette tent en maak me klaar voor de winterse ijsnacht. Laat het avontuur beginnen. 

Avondwandeling op de ijskap in de middernachtzon

Nu onze slaapplaatsen zorgvuldig zijn ingericht, krijgen we een opwindende mededeling: we zullen een stevige avondwandeling maken op de ijskap, terwijl de middernachtzon haar stralen over ons uitgiet. Terwijl de vermoeidheid zich langzaam in ons lichaam nestelt, stel ik voor om eerst iets te eten voordat we verder gaan. Geruststellend verzekert Mika, onze gids, ons dat we onderweg kunnen smullen van zoete snoepjes en hartige crackers, een heerlijke bron van energie.

Terwijl de zon de horizon lijkt te kussen, hult ze de witte wereld in een betoverende gloed van rozige paars. Vol goede moed en voorzichtigheid betreden we het magische winterlandschap van de Groenlandse ijskap. Daar ontvouwt zich voor onze ogen een eindeloos tapijt van grillig gevormde sneeuw, versierd met beekjes van het meest betoverende blauw dat we ooit hebben aanschouwd. Water stroomt behendig tussen natuurlijk gebeeldhouwde ijsformaties door, als een meesterwerk van Moeder Natuur zelf.

Gezellige avonden op de ijskap: een warm samenzijn

Bijna 22 uur, terug bij ons vertrekpunt. Snel ontdoen we ons van onze crampons en wandeluitrusting. Binnenin de gemeenschappelijke tent beslaan mijn brilglazen terwijl ik me in het knusse warmtecentrum van het tentenkamp neervlij op een klapstoeltje. We delen verhalen over de dag en lachen om onze onhandige pogingen met de crampons. Een gids heeft het vuur al aangestoken, waardoor we meteen kunnen genieten van de warmte. In het midden van de tent kookt water in een ijzeren ketel, die langzaam wegzinkt in het smeltende ijs. Ik kies voor kruidig rundsvlees met noedels uit ons gevriesdroogd kampeervoedsel. Het smaakt heerlijk na een inspannende hike. Een warm gevoel vervult ons terwijl we rond het vuur zitten, poolreizigers voor één dag.

Terwijl een diepe geeuw opkomt, leert Rasmus, een imposante Deense medereiziger, ons enkele Groenlandse woorden en vertelt over de band tussen Denemarken en Groenland. Langzaam zak ik weg, op weg naar dromenland. Ik wens mijn medereizigers welterusten en verlaat de groepstent. Middernacht, maar zelfs in augustus is het licht genoeg om mijn rode tent vijftig meter verderop te zien. Ik kleed me uit, kruip in mijn slaapzak op de harde bevroren grond. Even ril ik, maar al snel voel ik de aangename warmte. Mijn ogen sluiten zich, een diepe, rustige slaap vangt me op.

Hiken over de eeuwige ijskap

Bij het ontwaken merk ik dat de sneeuw is gestopt met vallen. De kou heeft echter standgehouden en wordt nu vergezeld door een ijzige wind die de uitdaging hier nog intenser maakt. Ik huiver en ril van de kou terwijl ik op het natuurlijke toilet zit, verscholen achter een heuveltje, net buiten het zicht van het tentenkamp. Nooit eerder heb ik me zo openhartig in de natuur bevonden, omringd door de uitgestrekte wildernis van ijs. Na een kop dampende koffie en een paar boterhammen met choco voel ik mijn energiepeil weer op 100%. Ik ben klaar voor een tweede lange trektocht, kilometers ver de ijskap op.

Bij elke stap knispert en kraakt de bevroren sneeuw onder mijn voeten, als een stille ode aan de winter. Als een bedachtzame sneeuwslang volgen we elkaar door de kronkelende ijsheuvels, als een breekbare harmonie tussen mens en natuur. Op elke top, als een schilderij zonder einde, aanschouw ik het onmetelijke landschap van wit en grijs. Een mengeling van ontzag en nederigheid vult mijn hart, terwijl ik me laat betoveren door de monotone pracht en de uitgestrektheid van dit bevroren domein. Maar te midden van deze ijzige stilte voel ik me vrij, gedragen door het adembenemende schouwspel van met sneeuw bedekte bergtoppen en azuurblauwe ijsmeren. Hier, in de grootste ijswoestijn op aarde, ontwaakt mijn ziel. Elke heuvel die ik beklim voedt mijn nieuwsgierigheid, als een verlangen naar het onthullen van het onbekende. En telkens wanneer ik de top bereik, word ik beloond met een panoramisch uitzicht dat mijn zintuigen betovert en mijn hart verwarmt.

Op de uitgestrekte ijskap, waar onze voetstappen als een melodie weerklinken, waarschuwt de stilte voor een verborgen gevaar. Diepe kloven, als hongerige monsters in het ijs verscholen, spreiden hun gapende bekken uit. Hun onvoorspelbaarheid maakt deze reis een waagstuk, een delicate dans op het randje van het bestaan. Een treurige echo fluistert de naam van Dixie Dansercoer, de Belgische Poolreiziger die zijn leven hier verloor. Zijn lot blijft ons bij als een herinnering aan de vergankelijkheid van het menselijk bestaan. Met bedachtzame tred en de begeleiding van ervaren gidsen bewandelen we dit bevroren terrein, wetend dat voorzichtigheid ons schild is. Terwijl we deze betoverende ijswereld verkennen, blijft de herinnering aan het gevaar ons waakzaam houden.

Na urenlang wandelen komen we terug bij ons 'basecamp'. De dag is al ver gevorderd. Hongerig? Zeker wel. De boterhammen met worst en kaas smaken verrukkelijk. Het frisse water uit een van de ijsriviertjes is haast verkwikkend als een glas heerlijke witte wijn. We genieten en bespreken dit wonderlijke stukje natuur, vol van verwondering.

Adieu aan de ijskap: Terugtocht naar de Beschaving

En dan begint de tijd te razen. Het opbreken van het kamp roept een mengeling van gevoelens bij me op. Enerzijds besef ik nu al dat ik dit betoverende stukje wereld intens zal missen. Anderzijds trekt een stille verleiding me naar een warme maaltijd en een verkwikkende douche aan het einde van de dag. Ik zet me in beweging en nadat mijn eigen tent is ingepakt, help ik mee om de centrale tent af te breken. Teamwerk. Een prachtig schouwspel van hoe we, met ons twaalven, in zo'n korte tijd hebben geleerd om samen te werken en op elkaar te vertrouwen wanneer hulp nodig is. De extreme omstandigheden op de ijskap dwingen ons sneller dan verwacht om sterke banden te smeden. Hier heb je elkaar nodig om te overleven.

Al het materiaal wordt weer netjes onder alle kampeerders verdeeld vooraleer we de terugtocht naar het einde van de ijskap aanvatten. We sjokken richting de scheidingslijn waar de grijswitte ijsvlakte zich overgeeft aan de groenbruine heuvels die net als de immense ijskap zelf zo typerend zijn voor natuurpracht op het grootste eiland ter wereld.

En zo begint mijn terugtocht van de ijskap naar Kangerlussuaq, een laatste vaarwel aan dit bijzondere stukje Groenland. Met elke kilometer dat het busje ons dichter bij Kangerlussuaq brengt, neemt ik verder afstand van dit betoverende landschap. Maar voordat we ons volledig losmaken van de ijskap, maken we een onvergetelijke tussenstop bij de indrukwekkende Russell-gletsjer. Daar, te midden van haar majestueuze aanwezigheid, laat de natuur opnieuw haar grootsheid zien.

De gletsjer rijst op als een machtige toren van glinsterend ijs, terwijl de zonnestralen haar omarmen en laten schitteren. Ik neem een moment om te genieten van het prachtige uitzicht, de serene stilte en de majestueuze aanblik van de natuur in al haar glorie. Het voelt als een laatste groet aan dit adembenemende stukje van Groenland, een herinnering die voor altijd in mijn hart zal blijven bestaan. Met een gevoel van dankbaarheid en verwondering vervolg ik mijn weg, wetende dat ik een onvergetelijke ervaring heb gehad in dit ongerepte landschap.

Terug naar de essentie in de Arctische Wildernis

Kamperen op de uitgestrekte ijskap van Groenland reikt verder dan louter een wild avontuur. Het is een onvergetelijke beproeving die mijn ware ik aan het licht bracht. De ijzige kou, het betoverend monotone witte landschap, een adembenemende omgeving waarin je volledig op jezelf bent aangewezen. Terug naar de essentie, zonder moderne technologische snufjes uit de 21e eeuw. De eerste prioriteit is zorgen dat je warm genoeg blijft om de nacht door te komen. Bij elke stap die je zet tijdens het wandelen, opletten om niet uit te glijden. Voortdurend alert zijn op de grillige weersveranderingen en ervoor zorgen dat je te allen tijde een duidelijk beeld hebt van je locatie tijdens het trekken, om te voorkomen dat je hopeloos verdwaalt in het voortdurend veranderende en oneindige ijslandschap.

Een onuitwisbare ervaring die gepaard ging met twijfels en zelfs enige angst over hoe ik me zou redden op deze extreme plek. De Arctische wildernis waar de krachten der natuur me uitdaagden. En ja, trots mag ik zeker zijn toen de tijd van afscheid naderde van de ijskap. Zoveel schoonheid, de immense omvang en de kracht van de natuur. In bescheidenheid beseffend dat ik slechts een tijdelijke bezoeker was in dit grenzeloze Groenlandse ijsrijk. Een tijdelijk, nietig stipje in een land van overweldigend wit.

Ik kwam hier vol spanning naartoe, met een rugzak vol verwachtingen. Ik zette mijn tent op het ijs, dwaalde in alle windrichtingen over sneeuw en ijs, langs de kristalheldere ijsmeren, en ademde de ijzige Arctische lucht in met volle teugen. Niet zonder een zweem van melancholie besef ik nu al dat ik op een dag mijn tent opnieuw hier zal opslaan. Die ijskoude wildernis nogmaals trotseren. Dat is bij deze afgesproken.