---

De machtige Piton de la Fournaise, vulkaangigant op La Réunion

---

Door het donker naar de Pas de Bellecombe op 2.200 meter hoogte

Vijf uur in de ochtend. Muisstil en pikdonker. De wekker, onverbiddelijk, doorbreekt abrupt de stilte en geeft ons aan dat het tijd is voor een lange dag vol avontuur, spanning en natuurpracht. Over twee uur zal de zon komen piepen aan de horizon. Een intensieve wandeling van in totaal zo'n 13,5 km door onherbergzaam gebied staat op de agenda. Richting de top van de 2632 meter hoge ‘Piton de la Fournaise’, een van de meest actieve vulkanen ter wereld.

Samen met de Cirque de Salazie, Cirque de Cilaos, Cirque de Mafate en Piton des Neiges behoort Piton de la Fournaise tot Réunion National Park, dat benoemd is tot UNESCO Werelderfgoed. Experten ter zake volgen dag aan dag op of het veilig is om naar, langs en op de krater te wandelen. Geen lava uitbarstingen op het programma vandaag. De pittige tocht door een maanlandschap onder blakend zonlicht zal kunnen doorgaan. Vroeg starten is de boodschap. Vanaf de middag pakt een samenzweerderig wolkendek er zich immers samen, voortgestuwd door de blazende wind komende van de Indische Oceaan. 

Vaker wel dan niet verandert het landschap dan in een eerder rokerige omgeving. Toepasselijk wel in een de nabijheid van een vulkaan, maar wij verkiezen de open ruimte zodat alles wat kan bewonderd worden die eer ook te beurt valt. De wijdsheid in ons opnemen. Van een plaats die vrijheid uitademt en doet wegdromen.

We springen in de wagen. Ontbijten doen we onderweg, rijdend naar de startplaats van de hike. Eerst nog via licht kronkelende asfaltwegen. Overgaand in goed onderhouden grindwegen. We zijn niet alleen, een kleine colonne van autolichten verlicht de hellende weg voor en achter ons. Buiten seizoen of niet, de sirenenzang van deze vulkaan lokt elke dag van het jaar verschillende avonturiers. Bucketlist item onder gelijkgestemden.

Via 600 treden al dalend naar Formica Leo

We bevinden ons ondertussen ongeveer 2200 meter boven de zeespiegel op de parkeerplaats van Pas de Bellecombe. De temperatuur net boven het vriespunt, vergezeld van een snijdende wind die langs de autoramen giert. Tropische eilanden kunnen ook venijnig koud zijn. Voorbereiding is misschien niet alles, maar toch heel veel. We ritsen onze windjacks toe bij het uitstappen. Een donkeroranje hint van zonlicht achter een spitse bergtop, alsof een gigantische gloeilamp werd aangeknipt daar, ginderachter. Een hunkering naar daglicht. Snel nog een slok water, onze rugzak om de schouders geslagen en we starten de wandeling met een snelle, steile afdaling richting de vulkaanvlakte onder ons. Via 660 treden dalen we enkele honderden meters naar het kleine vulkaanbroertje Formica Leo. Op de achtergrond, daar in de verte, worden de contouren van de machtige Piton de la Fournaise zichtbaar. Een schaduwspel georchestreerd door de ontluikende zon die nu helemaal wakker is geworden. Een woestijn van gruizelige steenkorrels, bolgevormde lavasteen strekt zich voor ons uit. Ochtendfris, een milde wind als ‘compagnon de route’. De reus voor onze ogen wordt bij elke stap in zijn richting meer imposant. Een korte stop aan de miniatuurkrater Formica Leo is zeker de moeite waard.

Wandelen naar de top van Piton de la Fournaise

Droogte. Een zon die elke minuut aan kracht en hoogte wint. Na de vlakte komt onvermijdelijk de beklimming. Warm gewandeld zijn onze jassen ondertussen al opengeritst en zwabberen langs onze heup bij het verderwandelen. De onherbergzame omgeving voelt buitenwerelds aan. Elke stap die we zetten door de steen- en lavawoestijn noopt ons tot de nodige aandacht. Uitglijden of de enkel omslaan als hoger dan gemiddeld risico kunnen echter niet maken dat we enkel maar oog hebben voor het ruw gesteente voor ons. Onze blik niet enkel naar de grond voor ons gericht. Neen, we laten ons ons met alle plezier overweldigen door de omgeving die bij elke stap die we stijgen richting de kratertop meer naar adem doet happen. Mogelijk hijgen we ook wat meer dan anders door de onverbiddelijke combinatie van een intensieve hike met een conditiepeil dat ooit al hogere toppen heeft gescheerd. Een wijde, zeer uitgestrekte cirkelvormige beweging naar boven wandelen. Elke ruime bocht geeft een nieuw perspectief op de omgeving. De vlakte steeds verder van ons verwijderd, de hunkering naar de top steeds groter wordend. De vermoeidheid moet je managen. Elke paar honderd meter luisteren we naar onze zeurende benen, onze enkels die licht gegeseld worden door de bonkige, knotsende ondergrond. Even pauzeren. De omgeving in ons opnemen. Een helblauwe hemel verlicht door de gloeiende vuurbal die steeds hoger klimt en meer en meer zijn ware oerkracht laat voelen. Daaronder een zwartgrijze stenen omgeving. Buitenwerelds aanvoelend. Ja, zelfs enigszins desolaat, maar het samenspel van kleuren laat geen gevoelens van zwaarmoedigheid toe.

Niet vergeten hydrateren. Een beet in een zoete appel geeft smaak en kracht. We stappen parmantig verder en komen steeds dichter bij de kam daarboven. De kraterrand van de vulkaan lijkt ons te roepen. Ons hoofd wil zo graag. Onze benen net iets minder. Voor de buitenstaander die ons gadeslaat, lijkt het ondertussen waarschijnlijk meer als voortsjokken. Schuifelen. Soms wegglijdend, ons evenwicht bewaren als de vele kleine lava stenen onder onze voeten unisono naar beneden willen beginnen rollen. Armen eventjes molenwieken en zo ons evenwicht hervinden. Opnieuw voortwandelen, steil naar omhoog. 

Bovenop één van de meest actieve vulkanen ter wereld

De laatste veertig meter valt de vermoeidheid bijna helemaal weg. De lokroep van ons wandeldoel nestelt zich tussen onze oren. De anticipatie op het adrenaline shot dat ons wacht bij het bereiken van de figuurlijke finishlijn. High-fives worden uitgedeeld bij het bereiken van de vulkaankrater. Piton de la Fournaise, jij machtig wonder der natuur, we hebben je getemd. Rugzakken worden van schouders gehaald. Onze vermoeide knieën rust gegund als we ons neerploffen aan de rand van de vulkaan. De diepe krater in verschillende tinten grijs, bruin en zwart, in een imperfecte cirkel omhoogstijgend naar waar wij zitten. Op de richel. De donkere diepte bewonderend, het contrast met de stralende hemel en de ondertussen verzengende hitte die de zon in ons opnemend. Gelukkig is er dat verfrissend windje, als een wuivende waaier zorgend voor een tikje verkoeling. Samenspel van natuurkrachten, als een symfonie voor de dankbare wandelaar.

Energie opdoen. Een zoete banaan, een reep nog zoetere chocolade met verfrissend water om alles weg te spoelen. Genieten en rusten. Één worden met de omgeving. Tegelijk ons ervan bewust zijn dat we eigenlijk nog maar halverwege zijn. De terugtocht zal weliswaar vooral in dalende lijn zijn, maar in afstand en tijd is het even ver als de tocht naar omhoog. 

De eerste witte wolkenslierten verschijnen in de verte, komende vanuit de Indische Oceaan, aan de helblauwe lucht. Binnen één à twee uur zullen ze langs de rand van de Piton de la Fournaise komen aanschurken. Het landschap ietwat opslorpend, waardoor het gewenteld zal worden in een waas van mystiek. Van ondoordringbaarheid. Wij hebben het echter in al zijn pracht en glorie kunnen bewonderen onder een helblauw hemeldak. Goedgemutst beginnen we aan de afdaling. Eerst weer richting die uitgestrekte maanvlakte die zich onder ons uitspreidt. Onze knieën knikken van vermoeidheid. Elke neerwaartse stap een milde aanslag op onze gewrichten. Volharding. Doorzetting. Stap voor stap, het juiste ritme zoekend waarbij onze voeten en enkels dan weer eens meer naar links, dan weer een keertje teveel naar rechts worden geduwd door de onstabiele, hobbelige grond. Toch is het ook genieten. Een gevoel van overwinning. Alsof we een medaille ontvangen hadden voor onze moed en durf. Om deze vulkaan te bedwingen.

Terugtocht naar Grand Anse met panoramisch uitzicht

Tegen het middaguur zit het afdalen erop. Rest ons nog de uitgestrekte, troosteloze vlakte over te steken en de korte, nijdige klauterpartij richting de auto tot een goed einde te brengen. Een laatste keer energie bijtanken. Een paar slokken water ter verfrissing. 

Een klein uur later staan we hijgend aan de rand van de parking. Verschillende auto’s blinken schel onder een zon die haar hoogtepunt van de dag heeft bereikt. Onze ogen afdwalend naar de machtige vulkaan aan de andere kant. Kippenvel. Het weemoedig gevoel van vermoeidheid, trots en tevredenheid verspreidt zich blijmoedig over ons ganse lichaam. We hebben het gekunnen! We trekken onze wandelschoenen uit en stappen in de wagen. Lichtjes stijf van de stevige wandeling. 

In de verte zien we hoe het wolkendek de top van de vulkaan ondertussen omsingeld heeft. De Piton de la Fournaise verstopt zich, al zeker tot morgenvroeg, wanneer nieuwe avonturiers zich aan de tocht richting zijn immense krater zullen begeven. In de achteruitkijkspiegel zien we nog een laatste glimp van een stilaan ondoordringbaar wolkendek. Alsof er nooit een vulkaan lijkt te zijn geweest. Wij weten wel beter.