Ver weg van het lawaai van de wereld, omgeven door de stille, imposante pracht van ijs en sneeuw, ligt een plek die je simpelweg moet ervaren om te geloven. Ilulissat, gelegen aan de westkust van Groenland, is niet alleen een van de meest afgelegen bestemmingen op aarde, maar ook een van de meest betoverende. Midden in dit arctische wonderland, net buiten de grenzen van het beroemde Ilulissat IJsfjord, ontdekten wij de Igloo Lodge – een verborgen parel waar avontuur en luxe hand in hand gaan.

---

Slapen Onder Het Noorderlicht: Een Magisch Verblijf In Igloo Lodge

---

De wind snijdt. Niet zomaar een fris briesje, maar een bijtende Arctische luchtstroom die mijn wangen schroeit en mijn neus laat tintelen. Om me heen een wereld van ijs en steen: een bevroren meer, omringd door ruige rotsen, bedekt onder een deken van kraakverse sneeuw. Sporen van sledes en speelse sledehonden verraden leven in deze witte wildernis. Ver weg, voorbij de horizon, zijn vissers al uren aan het werk in een fjord vol heilbotten die meters onder het ijs hun argeloze feestmaal tegemoet zwemmen.

Een knusse nacht in een ijzig huis

Ik ga de uitdaging aan: slapen in een iglo. Niet in een tentje, niet onder de blote hemel, maar in een huis van ijs, steen voor steen (of beter: blok voor blok) opgestapeld. Het is winter, diep winter. Vijftien graden kouder dan mijn vorige Groenlandse avontuur in de zomer. Dit keer geen luxecamping op de ijskap, maar een authentieke eskimobeleving in Igloo Lodge.

De ingang? Niet waar ik hem verwacht. Geen schattig rond deurtje zoals in kindertekenfilms. Nee, je moet een tunnel in – een krappe opening in de sneeuw, lager dan de vloer van de iglo zelf. Slim, want zo blijft de ijzige wind buiten. Even gymnastiek dus. Handschoenen aan, hoofd laag houden en voorzichtig naar binnen. Spoiler: ijs is hard. Heel hard. Hoofd stoten? Geen aanrader.

"Slapen in een huis van ijs? Dat doe je als een baby!"

Binnen is het verrassend... minder koud dan gedacht. Vriespunt, ja, maar een wereld van verschil met de bijtende wind buiten. Mijn slaapzak ligt klaar op een dikke laag zeehondenpels. Isolerend, zacht en vooral: warm. Overdag baadt de iglo in een zacht, blauwachtig licht dat door het ijs heen filtert. Magisch. Maar zodra de zon verdwijnt, moet je voorbereid zijn. Slaapzak klaarleggen bij daglicht is geen overbodige luxe.

Een warm welkom in de kou

Gelukkig hoef ik me niet meteen in mijn slaapzak te verstoppen. Vlakbij staat een houten hut, waar een geurige stoofpot van muskusos op het vuur pruttelt. Rijk, hartig, perfect om de innerlijke mens te versterken. Binnen knappert het haardvuur, een knusse tegenhanger van het ijzige avontuur buiten. Ik warm mijn handen rond een mok dampende Groenlandse koffie en lees een boek over de Groenlandse fauna. Buitengewoon vredig – al weet ik dat de echte beproeving nog moet komen.

De nacht valt. Dik ingepakt trek ik richting iglo, zaklamp in de aanslag. De eerste minuten in de slaapzak zijn fris, maar langzaam wint mijn lichaamswarmte terrein. Mistwolkjes dansen bij elke ademhaling. Ogen dicht. In slaap vallen in een huis van ijs. Wie had dat gedacht?

Een lichtshow om u tegen te zeggen

Om half twee gaat de wekker. Niet omdat ik het koud heb, maar omdat ik iets spectaculairs niet wil missen. Ik kruip uit de slaapzak – een moedige daad op zich – en wurm me de tunnel uit. De kou slaat genadeloos toe. Min twaalf. Maar dan, boven me, een hemels schouwspel. Aurora borealis in volle glorie. Groene sluiers die dansen, bewegen, ademen. Geen geluid, geen mensen, alleen de natuur en ik.

Met een gelukzalige glimlach kruip ik een halfuur later terug mijn ijshuisje in. Opnieuw opwarmen, opnieuw indommelen. En als de eerste ochtendzon de iglo vult met bleek licht, ontwaak ik verrassend uitgerust. Mijn lichaam protesteert even tegen de kou, maar de belofte van een dampende kop koffie in de houten hut helpt enorm.

Op pad met de sneeuwscooter

Na het ontbijt: actie! De stilte van de ochtend maakt abrupt plaats voor het geronk van motoren. Ik krijg een spoedcursus sneeuwscooterrijden, want vandaag gaan we de snelweg van de Arctische wereld op. Een witte snelweg, eindeloos en ongetemd. Eerst nog wat onwennig, tastend naar evenwicht, maar al snel raast de adrenaline door mijn aderen. De kou snijdt in mijn gezicht, maar het deert me niet. Ik draai een paar voorzichtige rondjes over het bevroren meer, voel hoe de trillingen van de machine één worden met mijn lijf. De eerste aarzelingen smelten weg, plaatsmakend voor een gezonde portie zelfvertrouwen. Let’s go!

De tocht naar Aattartoq duurt anderhalf uur en slingert zich als een glinsterend lint door een decor van adembenemende vergezichten. IJs, sneeuw, eindeloze witte vlaktes die zich als een magische leegte voor ons uitstrekken. Indrukwekkend, hoe de ijswoestenij hier ongenaakbaar de scepter zwaait en pareltjes van levensechte sneeuwlandschappen aan onze ogen tentoonspreidt. Elk panorama lijkt haast te fluisteren dat wij hier slechts passanten zijn, te gast in een wereld die zich niets aantrekt van tijd of mens. Het genieten met de grote G van "the dead glacier" en de geweldige ijskap die er achter ligt.

Wandelen tussen reuzen in Aattartoq: de lokale gemeenschapsbasis van jagers en vissers tijdens de winter

Aangekomen in Aattartoq ontvouwt zich een scène die recht uit een poollegende lijkt te komen. Aan de rand van het bevroren Sikuiuitsoq fjord ligt Aattartoq - waar de lokale gemeenschap van jagers en vissers samenkomt om in de winter op zoek te gaan naar voedsel.

Als een ware fata-morgana rijst een kathedraal van ijsreuzen, majestueus en onaangedaan, uit de ijsvlakte voor ons. Vanuit het fjord hebben afgebrokkelde ijsbergen zich een weg naar het bevroren meer gebaand, waar ze nu, gevangen in het dikke ijs, roerloos blijven liggen. Omdat het ijs hier behandelbaar is, kunnen we tussen deze reuzen wandelen, alsof we ons een weg banen door een monumentale ijsgalerij. Van dichtbij zijn ze ronduit wonderbaarlijk — hun omvang tart elk voorstellingsvermogen, hun kleurenpalet verandert subtiel met elke stap: van zacht blauw en melkachtig wit tot fonkelende, bijna transparante tinten. Schitterend, in de meest letterlijke zin van het woord.

En dan, terwijl de prille lentezon al richting de horizon wil gaan beginnen aanschurken, terug naar Igloo Lodge. De dag eindigt zoals hij begon: met warmte. Een heerlijk dampende vissoep wacht op ons. Ik geniet. Van de smaken, van de stilte, van het avontuur. En als ik later die avond opnieuw mijn iglo in kruip, mijn lichaam hunkerend naar rust, weet ik één ding zeker: slapen in een huis van ijs? Dat doe je als een baby.

Overnachten in Igloo Lodge

Overnachten in een iglo is iets unieks. Het brengt je zo ongelooflijk dichtbij de natuur. Bij de basics van hoe er geleefd werd én wordt in de Arctische wildernis. Kortom Igloo Lodge is een aanrader voor wie van het ongerepte avontuur houdt. Mooi uitgewerkt in een concept geschikt voor jong en oud. 

En oh ja, mocht je eraan twijfelen: ik kan het je garanderen dat je slaapt als een baby in zo een iglo!