Groenlands overweldigende natuurpracht ontdekken, da’s een onvergetelijk avontuur. Een van de meest spectaculaire manieren om dat te doen is via een hondensledetocht. Authentiek door de ruwe, onherbergzame landschappen glijden, door een roedel honden voortgetrokken. De kracht, macht en pracht die van deze dieren uitgaat, liefde op het eerste gezicht. Op het eind van de lange, bitterkoude en donkere winter trokken wij erop uit. De Groenlandse jungle verkennen. Onze begeleider Mamarut en zijn twaalf honden bleken de perfecte gids.
Hoi!
Wij zijn Marlo & Kristof. Reisliefhebbers met een missie om jou onbekende bestemmingen te laten ontdekken. Droom jij ook van een vakantie ver weg van de massa, maar maakt het idee je een beetje nerveus? Volg onze avonturen en ontdek dat het helemaal niet eng hoeft te zijn. Als liefhebbers van comfort, begrijpen we die klamme handjes maar al te goed!
Een hondensledetocht in Groenland: met 12 sledehonden op zoek naar het mooiste uitzicht over het Ilulissat Ijsfjord
Achteroverleunend grijp ik me stevig vast aan de touwen gespannen rond het elandenvel bovenop de hondenslee. Een melkzon zoekt vruchteloos haar weg door een sluiergrijs wolkendek. Mysterieus blijft de zon haar volle kracht en pracht stiekem erachter verstoppen. Een feeëriek licht omhult het sneeuwwitte landschap.
Ondanks de windstilte doet de ijzig koude lucht m’n wangen gloeien. En terwijl de slee bijna geruisloos door het sneeuwwitte landschap voortglijdt, vinden de voorttrekkende honden steeds beter hun ritme. Hun tongen wijd uit de mond hangend. Samen, gericht naar één doel toe werkend, het Groenlandse hinterland verkennen. Het glooiende landschap brengt hen van milde helling tot stevige heuvel. Op- dan weer neerwaarts. Steeds opnieuw.
Op hondenslee avontuur door het winterlandschap
M’n handen verkleumen. Koude vingers door de opstuivende sneeuw die op het elandenvel terechtkomt. Daar waar ik me vasthou aan de touwen vormt zich wat ijs. Wollen handschoenen helpen maar zoveel in dergelijke barre winterse omstandigheden. De kou deert me echter weinig tot niet. Overweldigd door de gemotiveerde, zwoegende honden, het strenge winterlandschap, de stilte en de rust overal om me heen.
Onze begeleider Mamarut, een ‘musher’ is de gangbare term voor degene die de honden ment, draait zich half naar me om en vertelt me dat we binnen paar minuten aan een pittig stijgende heuvel zullen beginnen. Dat vertaalt zich een aantal seconden later in lichtjes weifelende honden. Ze kennen het terrein en de wijde omgeving. Ze weten natuurlijk maar al te goed dat hun noeste arbeid zo dadelijk drastisch zal verhoogd moeten worden. En ook al is hetgeen ze hier doen instinctief en hen als het ware met de figuurlijke paplepel ingegeven, toch kan ik hen geen ongelijk geven dat ze wat lijken te aarzelen. Hun hoofden meer omdraaien dan een paar minuten geleden. Dat ze plots ook veel minder snel vooruit lijken te willen gaan.
De fysieke uitdaging van het Groenlandse hinterland
De hellingsgraad en de lengte van de heuvel is immers best ontzagwekkend. Een kwiek aanmoedigende Mamarut neemt zijn “musher” rol nu nog meer ter harte. Roepend en met de lederen zweep langs de roedel van 12 honden de sneeuw strelend moedigt hij hen allemaal aan een tandje bij te steken. Zich voornamelijk richtend op de twee leiders, de zogenaamde alfahonden, die aan de rode touwen zijn vastgemaakt. Zij zijn de gangmakers die de andere tien, vastgemaakt aan groene touwen, het goede voorbeeld geven. Verbijsterend om te zien hoe de hiërarchische pikorde tot uiting komt. Rood leidt over groen.
Trekken en sleuren, vechtend tegen de steile hellingsgraad bewegen we ons traag naar de top van de heuvel. Mamarut vraagt of ik het zie zitten om even af te stappen en achteraan de slede mee te stappen. Geen probleem. De honden lijken een figuurlijke kreet te slaken van opluchting nu het gewicht van de slede plots drastisch daalt. Ik zak lichtjes weg in de diepere sneeuw, doe een aantal mislukte en best onnozel uitziende pogingen om al joggend achter de slede te blijven. De honden vinden nu hun tempo alvast veel beter dan een paar minuten geleden. En ik zal het geweten hebben, m’n ademhaling versnelt terwijl ik best mag zwoegen achter de hondenslede aan. ‘Eventjes doorbijten nog’ is zowat het enige waar ik aan kan denken, terwijl ik mee de steile helling opzwalp.
Wow... wat een uitzicht
Een dikke minuut later geeft Mamarut aan dat ‘het ergste leed geleden is’ en ik me terug op het elandenvel mag neervlijen. Ik laat het me geen twee keer zeggen. Hijgend plof ik me neer en laat me opnieuw overweldigen door de tegelijk rustgevende als imposante, ruwe Groenlandse natuur terwijl de honden, met hernieuwde moed nu ze de steile helling temden, verder drentelen doorheen het ruwe landschap. De grijsgrauwe hemel trekt steeds meer open. De zon duikt met veel goede moed in die open ruimte. Gezelligheid troef. Zelfs een licht opstekend, guur windje bederft de pret niet.
We worden helemaal stil, de adem afgesneden, als we een wijdse open ruimte bereiken en de honden die beginnen oversteken, de tongen bengelend uit hun bek. De witte vlakte, een bevroren meer met een centimeters dikke laag sneeuw erbovenop omgeven door glooiende heuvelruggen richting een opening tussen twee steile hellingen in. Een opening naar een brede klif waar een nog meer immense open ruimte zich voor ons ontvouwde.
Genieten met de sledehonden
Bestaat er een meer ideaal pauzemomentje? Iemand? De honden, en ook wijzelf, twijfelen geen seconde. Dit onwerkelijk aanvoelend landschap, magisch, uniek in zijn soort verdient wat tijd om in alle rust te ontdekken. In ons te laten opnemen. Een extra gloed van warmte dankzij de heerlijk dampende koffie en een verrukkelijk stukje Belgische chocolade. Is dit nog steeds Groenland? Of zijn we zonet langs de poorten van de Hemel gereden? We strelen de rustende honden, wandelen even rond en, bovenal, genieten van het uitgestrekte betoverende stuk wilde natuur voor onze ogen, waarbij de bevroren zeetong, de ijsbergen en de wijdsheid van het landschap ons in stilte doen genieten. Even knijpen in onze armen. Neen, we dromen niet!
Tijd voor de terugtocht. Of ik al terug wou? Neen, eigenlijk niet, maar zelfs nu, bij het begin van de Groenlandse lente waarin er uren meer zonlicht is dan in de donkere, gure wintermaanden, houdt de dag niet aan. De honden blaffen enthousiast. Ze weten dat ze naar huis terugkeren. Vooruit met de geit. Of nee, met de hond natuurlijk.
De steile terugtocht naar Ilulissat
Op de terugweg vertelt Mamarut uitbundig over hoe hij samen met zijn vader de kneepjes van het “musher” vak leerde kennen. Hoe groot zijn liefde voor honden is en waarom dat zeker een van de redenen is waarom dit simpelweg zijn absolute droomjob is. Ietsje later naderden we de heuvel die daarstraks met man (of hond?) en macht werd beklommen. Diezelfde helling wordt nu natuurlijk in de omgekeerde richting genomen. Dit wordt een snelheidservaring van jewelste.
Mamarut vertelt ons hoe we ons best vasthouden tijdens de steile afdaling. En geeft ons mee om vooral te genieten van het moment. De adrenaline stijgt licht, de spanning neemt toe. Zelf staat Mamarut achteraan de slede en zorgt mee voor de nodige sturing en eventuele remkracht terwijl de honden zich volop uitleven, sprintend naar beneden terwijl sneeuw en ijs opstuift, de slede kraakt en op en neer stuitert. Wij moeten daarbij vlijtig meedoen. Een pretpark-rit, maar dan in het echte leven. Ondertussen komt de vlakte daar beneden steeds sneller dichterbij. Een dikke halve minuut later is de rush neerwaarts al voorbij.
Wat. Een. Avontuur.
Groenlandse sledehonden, echt een ras apart
De honden krijgen even rust, bemoedigende klopjes van Mamarut. Ze zijn nu bijna thuis. Gemotiveerd beginnen ze aan hun laatste kilometer over vlak terrein. Ze kunnen zo als het ware nog even nagenieten van hun harde werk de afgelopen uren. Daar, ginderachter is waar ‘thuis’ is en lekkere hondenbrokken op hen wachten. Ik heb een brede grijns op m’n gezicht na dit spectaculaire avontuur. De hondenslee komt tot stilstand, de tocht op z’n eind.
Groenlandse honden zijn letterlijk een ras apart. Geen andere hondensoorten zijn toegelaten ten noorden van de Arctische cirkel, tenzij er een specifieke toelating is toegekend (zoals bij politiehonden of honden die hulpbehoevenden begeleiden). Echte werkhonden in de guurste winteromstandigheden. Boven 10-15 graden, de Groenlandse zomer zeg maar, verliezen ze al hun fut en laat je hen best rusten. Trouw en toch best veel hunkerend naar aandacht. Om verliefd op ze te worden als je ze beter leert kennen. Iets wat je zeker overvalt na een ganse namiddag hondensledetocht over ijs- en sneeuwvlaktes en langs de witte heuvelruggen. De liefde is en was wederzijds.
Meehelpen met het verzorgen van de sledehonden
Bij de terugkomst kreeg ik de unieke kans om de honden mee van hun harnassen te ontdoen en hen naar hun slaapplaats te brengen. De eerste keer wat aarzelend, want ja, je weet nooit of ze zich instinctief toch niet gewelddadig zouden gedragen ten opzichte van iemand die ze nog maar een paar uur geleden leerden kennen. Al snel besef ik dat dat niet zal gebeuren. De honden zijn dolblij om terug ‘thuis’ te zijn en stralen bijna letterlijk liefde uit naar de hulp die hen geboden wordt. Knuffelend en strelend neem ik afscheid van deze wonderlijke beestjes. Een uniek, onvergetelijk avontuur doorheen de Groenlandse ‘jungle’.
Geen woef, waf of ander geblaf. Enkel een luide, lange ‘Waaauuw’ is passend.
Wil jij ook eens mee met de hondenslee? Er zijn verschillende aanbieders in Ilulissat maar het leukste is wanneer je met een local op pad kan! Deze activiteiten houden de Inuït cultuur levend en ondersteunen de lokale mushers. Wij boekten onze trip bij Discobay Adventures.
Kinderen moeten ouder zijn dan 8 jaar om deel te nemen. Je zit 4uur lang stil op een slede, je dient goed goed warme kledij en schoenen mee te hebben. Niet geschikt voor mensen met rugklachten.
