Groenland is één van de beste bestemmingen in Europa voor het spotten van walvissen. In de zomer heb je 90% kans om minstens één van de honderden walvissen te zien die in de Disko Baai verblijven. Wanneer je gek bent op wildlife is dit een ervaring die je niet wil skippen! Wij hebben tijdens ons verblijf in Ilulissat een walvissafari gedaan waarbij je zo’n 3 uur de zee op gaat om walvissen te zoeken. Lijkt walvissen kijken in Groenland je de max? Dan wil je vast weten hoe wij deze trip hebben ervaren!
Hoi!
Wij zijn Marlo & Kristof. Reisliefhebbers met een missie om jou onbekende bestemmingen te laten ontdekken. Droom jij ook van een vakantie ver weg van de massa, maar maakt het idee je een beetje nerveus? Volg onze avonturen en ontdek dat het helemaal niet eng hoeft te zijn. Als liefhebbers van comfort, begrijpen we die klamme handjes maar al te goed!
Op zoek naar Moby Dick in Groenland
- walvissen kijken in Ilulissat -
Net als een glimmende bruinzwarte duikboot die zich traag boven het wateroppervlak van de oceaan begeeft. Rustig en toch gedecideerd besluiten walvissen om sierlijk glijdend naar de open lucht te komen. Om even adem te komen happen via hun spuitgaten. Ze zoeken het daglicht op, alsof ze zin hebben in een zonnebad. De mastodonten van het open water lijken nooit gehaast. Als een elegante danser bewegen ze zich rustig onder, boven en op het water. Geduld uitstralend, steeds doordacht in hun handelingen.
Walvissen hebben iets geheimzinnigs, iets ontastbaars over hen. Zelfs als ze je opmerken lijken ze gewoon lak aan je aanwezigheid te hebben. Onverstoorbaar doen ze verder waar ze mee bezig zijn. Een hoog ‘je m’en fous’ gehalte is hen ogenschijnlijk niet vreemd. Ik herinner me hoe ik als tienjarige bleef staren en wegdromen bij het immense walvis-skelet dat tentoongesteld werd in het natuurhistorisch museum. Ik leek bijna eindeloos te kunnen blijven wandelen tussen begin- en eindpunt, tussen waar ooit zijn baard met baleinen was naar zijn staart en weer terug. Wat een kracht en macht ging er toch van deze immense dieren uit.
Walvissen kunnen bewonderen in hun natuurlijke habitat werd al snel een jongensdroom. Bucketlists daar had ik nog niet van gehoord als pagadder, maar ik wist wel al heel vroeg dat ik ooit de oceaan wou gaan afspeuren op zoek naar de grootste zoogdieren ter wereld. Mijn eigen Moby Dick avontuur meemaken. Als een noeste walvisvaarder, maar dan wel zonder harpoenen en ander ondeugdelijk gerief. Gadeslaan vanop afstand. Met open mond staren en onder de indruk raken bij het kunnen aanschouwen van zulke majestueuze dieren. Ja, dat is wat ik voor mezelf noteerde toen ik het natuurhistorisch museum weer uitwandelde: er zou ooit een dag komen waarop ik de bultruggen en vinvissen van deze wereld tegen het lijf zou lopen in hun natuurlijke omgeving.
Walvissafari in Ilulissat: hijs de zeilen, licht het anker!
De motor van de boot slaat sputterend aan. 28 jaar later, samen met een tiental mede-avonturiers, sta ik op het dek naar de uitgang van de haven van Ilullissat te staren. Vandaag ga ik op walvissafari in Ilulissat. Daar iets verderop ligt de horizon weggestopt achter talrijke ijsbergen rondzwalpend over het Arctische water van Groenland. Een gure wind doet m’n ogen tranen. Ik trek m’n muts en handschoenen nog iets steviger aan want de tocht over het oceaanwater kondigt zich bitterkoud aan. Gelukkig is er de zomerzon die door het lichte wolkendek heen haar uiterste best doet om het ons toch net dat tikkeltje aangenamer te maken.
De kapitein vaart ons behendig de haven uit. Zeemeeuwen blijven onverstoorbaar zitten op een van de ijsbergen die de haven zijn ingedobberd terwijl de boot hen voorbijglijdt. Ze lijken geduldig te wachten op de vissersboten die binnen een half uurtje verwacht worden terug te komen met een buit vol lekkers, opgevist uit de dieptes van de zee. Mogelijk krijgen ze daar de kans om slim wat te eten te pakken te krijgen.
We varen langs een bijna letterlijk meters- en meterslange muur van het magnifieke ijsfjord waarvoor Ilulissat gekend is. En ook al ben ik ondertussen al twee dagen in deze betoverende omgeving, toch blijft een onwezenlijk gevoel over me vallen bij het aanschouwen van deze sneeuwwitte natuurpracht die zich kilometerslang voor me uitstrekt. Het kolossale ervan. Hoe immens en buitenmaats het allemaal over komt.
Ondertussen een vijftal kilometer verder richting in een rustige baai ten zuiden van Ilulissat. De kans om er een paar walvissen te spotten zou er vandaag best groot zijn weet de kapitein ons te vertellen. Eerder in de vroege ochtend had één van de vissersboten er immers twee bultruggwalvissen opgemerkt, een moeder samen met haar speelse kleintje. Wat heet ‘kleintje’ trouwens als je al bijna tien meter lang blijkt te zijn.
Verstoppertje spelen
Terwijl de boot vaart mindert wijst een van de medereizigers naar een punt in de verte, vlakbij een grote ijsberg. Daar lijkt iets te bewegen op basis van wat ze door haar verrekijker kan zien geeft ze mee. Langzaam dobberen we richting de beloftevolle plaats. Ik voel me zachtjes rillen van opwinding (of is het toch deels door de koude). Is het eindelijk zo ver? Ga ik zo dadelijk een of misschien zelfs meerdere walvissen in Groenland op mijn netvlies kunnen branden? De spanningscurve van deze boottocht neemt opeens een steile klim opwaarts. Iedereen rondom me lijkt hetzelfde aan te voelen: we staan op het punt iets ongelooflijks mee te maken.
Plots slaakt iemand links van me een schriel gilletje en wijst met haar hand naar een plaats schuin voor me. Inderdaad daar steekt iets boven het wateroppervlak uit. Iets glads, als een mooi gepolijste donkere rots. Een paar meters verder komt een net iets kleiner uitgevallen variant piepen.
Bingo! Daar zijn ze dan, de twee bultruggen waarvan eerder sprake. Een paar ogenblikken later lijkt de moeder het even welletjes te vinden als ze een sierlijk golvende beweging maakt met haar rug waarna ze parmantig haar walvisstaart de lucht insteekt alvorens ook die onder water verdwijnt waarbij ze richting de diepte van de oceaanwateren duikt. Haar kind volgt al snel het getoonde voorbeeld. Het lijkt alsof ze ons met dit gebaar vaarwel lijken te zeggen. Niets is minder waar. Een paar minuten later komen ze beiden weer piepen aan het wateroppervlak. Het lijkt speels, maar is natuurlijk gewoon een noodzaak voor hen omdat ze nu eenmaal moeten kunnen komen ademen. De mistgordijnen die ze daarbij via hun spuitgaten laten naar boven komen zorgen voor bewonderend gemompel op de boot. Slechts een paar minuten later gaan ze alweer ‘kopje onder’.
De kapitein probeert ondertussen mondjesmaat dichterbij de beide oceaanreuzen te komen. Voorzichtig omdat niemand wil dat ze verstoord raken in hun dagelijkse bezigheden. Terwijl de zon ondertussen helemaal haar weg gevonden heeft tussen de wolken door, blijft het stil en rest er ons opeens niets meer dan de ijsbergen, de oceaan en een blauwe hemel waarbij de zonnestralen het water doen glinsteren alsof er iemand diamanten heeft uitgestrooid over het uitgestrekte landschap.
Hebben onze twee walvissen het ruime sop gekozen?
Een ballet in de open zee
Turen en blijven turen. Minutenlang. Zonder enige merkbare verandering van het landschap voor ons. Behalve dan de milde rimpelingen van de golven op het doorgaans rustige wateroppervlak. Volhardendheid moet en zal onze grootste bondgenoot zijn. Want daar voor ons, ergens binnen ons blikveld verwachten we dat de beide walvissen toch weer boven water zullen komen.
Achteraf blijkt het de opbouw geweest te zijn naar een ongelooflijke climax. Want ongeveer een minuut later gebeurt er iets wat onze adem bijna letterlijk afsnijdt. De beide bultruggen die zich nu relatief kort bij onze boot blijken te bevinden, hebben besloten om ons te vergasten op een paar pirouettes zoals alleen deze zwaargewichten dat kunnen. Opspringend uit het water en met een doffe klap weer neerkomend in het zeewater op hun rug. Het opspattende zeewater en de deining die elke klap met zich meebrengt krijgen we er gratis bovenop. Wat een spektakel. Niet één sprong of geen twee sprongen, neen, in totaal wordt er drie keer een in de lucht draaiende zwaaisprong voor ons uitgevoerd.
Wat een onvoorstelbaar geluk overvalt me. En samen met mij alle aanwezigen op de boot. Adembenemend! Mijn handen trillen zachtjes terwijl ik me met de ene hand stevig vastklamp aan de reling, met de andere hand aan mijn fototoestel. Ik knijp me even figuurlijk in m’n arm. Ja, ik heb hier net iets unieks ervaren. En, ongelooflijk maar waar, ik was tegelijk blijkbaar voldoende lucide om er een aantal foto’s van te nemen. Als tastbaar souvenir.
Na dit walvissenballet te hebben mogen meegemaakt heerst er best een euforisch sfeertje op de boot. Zelfs de ervaren kapitein geeft ons mee dat we hier echt wel een uniek iets hebben meegemaakt en dat een dergelijke opeenvolging van sprongen hem nooit eerder was overkomen.
Een gelukzalig geroezemoes blijft weerklinken. Deze groep onervaren ‘walvisvaarders-voor-één-dag’ voelt zeer goed aan dat er zich iets fenomenaals heeft afgespeeld voor onze ogen. Een zeer geslaagde tocht, dat is de algemene teneur. De kapitein trakteert ons allemaal op een dampend kopje koffie of thee. Ik laat het me smaken en geef aan dat ik geen suiker hoef in mijn koffie. Deze schitterende ervaring doet alles nu immers automatisch erg zoet smaken. Ik gloei helemaal vanbinnen en voel ook mijn wangen warm tintelen van opwinding. Een gevoel dat ik die ganse dag niet meer kwijtspeel.
Beleef de adembenemende schoonheid van Ilulissat, Groenland, tijdens een walvissencruise. Ontdek de magie van deze ontmoeting met de majestueuze zeebewoners en creëer herinneringen voor het leven. Boek jouw onvergetelijke ervaring nu!
Een walvis zie je nooit alleen
In de weidse omgeving rondom ons heerst complete rust nu de bultruggen ervandoor zijn. De boot begint nu ook langzaamaan terug te keren naar de veilige haven van Ilullissat. De zon lijkt ons op dat ogenblik alvast uit te wuiven en begint zich weer meer te verschuilen achter een steeds dichter wordend grijs wolkendek. Ik zie veel mensen met een gelukzalige grijns rondom me. Perfect begrijpelijk.
Wat. Een. Avontuur.
Een kwartier ver op de terugtocht blijkt dat we die dag niet één maar twee gelukskaarten blijken getrokken te hebben uit het walvisvaarders kaartendeck. Terwijl ik merk dat de kapitein de motor laat afslaan zie ik hem voorzichtig gesticuleren naar een plaats ongeveer dertig meter voor ons. Ik kijk in de aangegeven richting waarna ik bijna direct voel hoe ik met mijn beide handen naar de reling voor me grijp om me vast houden.
Ben ik aan het dromen? Neen, integendeel, want daar liggen twee bonken van mannetjesbultruggen zij-aan-zij te rusten op het wateroppervlak. De boot zwalpt zachtjes in hun richting. Op het geclick van fotocamera’s na heerst er een bijna sacrale stilte. Iedereen rondom me, mezelf incluis, is dusdanig onder de indruk van het schouwspel dat we hier ten tonele voor ons gebracht zien worden.
Ik voel mijn adem stokken als ik zie dat de walvissen plots in beweging komen en lijken weg te duiken. Een paar seconden later blijkt dat slechts een schijnbeweging geweest te zijn. Ze komen allebei weer boven water waarbij hun spuitgaten waterige mist uitspuwen. Net zoals bij de vrouwtjesbultrug, maken ze onmiddellijk daaropvolgend, als in een goed gerepeteerde synchroondans, allebei een sierlijke golfbeweging met hun rug. Ze zetten nu effectief een duik in naar de diepe wateren. Met op de achtergrond het impressionante ijsfjord komen twee gigantische walvisstaarten een laatste keer naar boven alvorens simultaan onder het zeewater te verdwijnen. Ik hoor mezelf luidop grinniken. Van ongeloof. Van geluk en blijdschap.
Wat ooit een droom was van een kleine jongen na een museumbezoek, werd voor mij die dag in Ilullissat een absoluut onvergetelijke ervaring. De gigantische dieren die me als tienjarige knaap zoveel ontzag inboezemden had ik van zo kortbij kunnen bewonderen in hun natuurlijke habitat.
Ik knijp me vandaag nog steeds in de armen bij het neerschrijven van het verhaal dat me afgelopen zomer in Groenland overviel. Ik herinner me dat ik van de boot afstapte, opnieuw de vaste grond van Ilullissat onder mijn voeten voelde en van blijdschap in de lucht sprong met mijn armen in de lucht. Ik ervaarde de meest zuivere vorm van euforie die ik maar kon voelen.
Deze vreedzame walvisvaarder viel die nacht in Ilullissat met een gelukzalig gevoel in slaap. Dromend van walvissen, maar geen enkele droom zal ooit nog overtreffen wat ik die dag heb mogen meemaken.
Hoe walvissen kijken in Ilulissat?
Wij hebben onze walvissafari hier geboekt. Het was een ongelooflijke ervaring en hebben maar liefst vier walvissen gespot op onze reis naar Groenland. Als de tour niet doorgaat door het weer dan krijg je je geld terug of mag je een andere dag alsnog mee op zoek naar walvissen. Je gaat mee op een boot met beperkt aantal bezoekers, geen drummen om een glimp van deze zeereuzen op te vangen! Walvissen kijken in Ilulissat is één van de goedkoopste tours in Groenland die je kan ondernemen en prijzen starten vanaf €160 (1.195 DKK).
